Heerlijk uitgeslapen, werden pas na 8'n wakker.
Het motel heeft geen ontbijtmogelijkheid, dat zullen we ergens anders moeten halen.
In het park recht tegenover het motel zijn motorzagen te horen, eens even polshoogte nemen.
Laat nu vandaag het Hope World Championships Woodcarving begonnen zijn.
Een stand of 10 met ieder een fors stuk hout en een aardige verzameling kettingzagen.
De deelnemere krijgen 3 dagen de tijd om het beeld, dat in het hout opgesloten zit, te bevrijden.
Aanpak was divers, sommigen werken vanaf een tekening, anderen hebben iets op de stam geschetst terwijl er ook zijn schijnbaar uitsluitend op hun inspiratie vertrouwen.
Even blijven kijken, toch wel kunstig hoe fijn ze kunnen zagen.
Door naar een drive-inn breakfast, daar de nodige calorieen voor de reis ingeslagen.
Uiteindelijk blijkt Hope echt niet hopeless, ietwat ingeslapen op zijn hoogst.

Vandaag weer een uur of 4 sturen, uiteindelijke doel is Whistler.
Eerste stop: Hell's Gate.
We rijden door/langs een valei/kloof waarin de Fraser stroomt.Op een plek is het echt nauw, de rivier dan, dit noemt het Hell's Gate.Een attractie die eigenlijk nergens anders op gebasseerd is.Aan beide zijden van de rivier lopen spoorlijnen, een van deze spoorlijnen kon vanwege de steile helling niet zomaar aangelegd worden, hier is een tunnel voor aangelegd, dit alles rondom 1900.Tijdens de aanleg van die tunnel stuiten ze op een zgn fault, deze breuk veroorzaakte een rockslide, waardoor de rivier nog smaller werd. Op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat de zalmen amper in staat waren om deze hindernis te nemen. De gehele zalmpopulatie decimeerde dus.Rondom 1940 zijn er een soort van vistrappen geplaatst, grote betonnen kanalen waar het water minder hard stroomt. De zalmen floreren weer.Er gaat een gondola naar beneden, hier begint de eigenlijke tourist trap.De gebruikelijke trivia, winkel, fudgefabriek, speeldingetjes en andere aankleding.Wel een aardige tentoonstelling over deze plek en de zalm.
We gaan weer door, want we zijn net een halfuur onderweg en we zijn toch wel (te) laat gestart.
Uiteraard weer alle bomen, water, rotsen, valleien, bergtoppen, al dan niet besneeuwd, maar dat valt toch niet in woorden of zelfs foto's uit te drukken.
Rondom eenen hadden wij en de auto wel weer wat trek.
Tanken in Lilloet, tegenover het tankstation een Duitse bakkerij met een buitenterras.
Blijven Duitser in het buitenland nu bij voorkeur bij landgenoten komen of zou het toeval zijn.
Op het terras 3 Duitse gezelschappen en vier mensen uit Nederland.Na dit intermezzo weer door, we rijden nu richting Whistler, het landschap wordt bijna nog mooier.

De weg is echter wel aan restauratie toe, en dat wordt wat verderop ook gedaan.
Met het vernieuwen van het wegdek worden ook de bruggen vervangen, jammer.
De oude zijn smalle, one track, houten bruggen, die nieuwe brede moderne betonnen bouwsels.Maar ja vooruitgang kost altijd wel wat, wij lopen tenslotte ook niet meer op klompen...
We passeren weer diverse meren, een steekt er bovenuit: Duffey Lake.
Dit stel je je voor bij Canadeese bergmeren, helder, een hoop bomen zowel rond alsook drijvend in het meer en besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.
We stijgen en dalen regelmatig, het meest spectaculair een daling van 15%.

Uiteindelijk komen we in Whistler aan. We dachten een Inn in het plaatsje geboekt te hebben.
We passeren Whistler echter in zijn geheel, we zitten in een buitenwijk.
Ziet er weer luxe uit, allemaal grote huizen, knappe auto's, mooie tuinen.
Allan, onze inn-keeper heeft dit huis speciaal laten bouwen, hij verhuurt 5 kamers.
Er is een apparte ontbijt ruimte, een sociale ruimte en buiten enkele terassen en wederom een hottub.Het ligt dan wel even 'down-town', maar hier in Canada moet je de afstanden met een busje zout nemen ;>) !!

Eten doen we in een brewpub in het Olympisch centrum.
Het is allemaal nog wel erg nieuw daar, een beetje modernistisch Oostenrijks sfeertje.
In het park worden BMX-wedstrijden gehouden, het staat vol met kijkers, de wedstrijden zijn op een groot scherm te volgen.Wij gaan weer richting Inn, morgen gaan we verder in Whistler.
Goodnight to all off you.

Het ontbijt is beneden, er staat verse sinaasappelsap en koffie, alsook vers fuit, wavels en cereals.Allan komt met een ei-kaas souflee, vers door zijn vrouwSulee gemaakt.

Voor vandaag staat het hoogtepunt van Whistler op de agenda, de peak2 peak alpine experience.
Er zijn twee grote bergtoppen hier, de Whistler en de Blackcomb.
Naar beiden ging al een gondola of stoeltjeslift. Men heeft de twee toppen echter met een andere gondola verbonden.Kortom je gaat omhoog, je loopt een km of zo, je gaat weer naar boven, loopt daar nog een tijdje.Je komt een marmot tegen die niet vies is van poseren, je staat met je blote voeten in de sneeuw, je drinkt een kopje thee, loopt terug, kijkt naar de BMXérs die met ware doodsverachting van de berg af pletteren, neemt de stoeltjes lift naar de interpeak gondola en stapt daar in.
Voor deze gondola iets meer ruimte. Het was eigenlijk niet te doen, maar men heeft toch doorgezet.Deze gondola heeft s'werelds grootste overspanning, 3 km en de grootste afstand naar de grond, 436 meter.
De gondola's worden momenteel niet echt vol geladen, we zitten hier met z'n 6'n in, luxe dus.
We zijn de vergezichten over de bergketens om ons heen intussen wel een beetje zat, tijd voor wat meer reuring.Via 2 stoeltjes liften gaan we vanaf de Blackcomb weer naar beneden, de warmte omklemt ons daar.
Onderweg zien we bij een van de palen nog een marmot rondscharelen, even verderop zelf een beer die een kreekje ingaat.

Meer in de 'beschaving' zien we een parcours opgebouwd worden. Later in het stadje zelf zullen we horen waar dit voor bestemt is.Er is een wedstrijd kaasrollen, voor die onderons die daar nog nooit van gehoord hebben de spelregels:
Men neemt een redelijk maar niet al te stijl aflopend stuk grond.
Boven maakt men een startlijn, onder een barriere met hooibalen.
Nu de wedstrijd: iedereen verzamelt zich op de startlijn, er wordt een kaas type Gouds, dus zo'n wiel, naar beneden gerold. en dan mag iedereen dat ding proberen in te halen.
Dit is menselijkerwijs gesproken onmogelijk, dus degene die het eerst in een hooibaal beneden ligt heeft gewonnen.
Ooit in Cheddar uitgevonden en nu verboden, maar hier volksvermaak.
Wordt voornamelijk door BMX'ers gedaan en die maken er een dagbesteding van om zich roekeloos omlaag te laten vallen.

In het Olympische park wordt gemusiceerd, een kruising tussen Deep Purple en Uriah Heep, aangenaam ;>)We ondergaan dit met een biertje uit de brewpub.
Nu het stadje maar eens bij daglicht bekijken. Het is gezellig druk, de boventoon voeren al die fiets(fanaten).Dit is duidelijk een subcultuur, kleding, taal, uiterlijk (tattoo tattoo tattoo).
Veel winkels gericht op buiten en specifiek fiets en alpine sporten.
Een groot ding is hier met je fiets in de gondola of stoeltjeslift de berg op, daar uitstappen en je naar beneden laten vallen. Oh ja, er is wel een eis als je naar boven wilt: je moet een werkende rem hebben.Voor de rest is de sfeer heerlijk, zal ook te maken hebben dat dit een voetgangers only centrum is.
Intussen is het tegen vijfen, en eigenlijk zijn we wel klaar, het is eigenlijk onaangenaam warm.
We doen wat inkopen bij de grocery en gaan richting Inn.
We doen de rest van de dag rustig aan.
Signing off