Hope is Hopeless, aldus Linda, de host in Kelowna.Het is goed ontwaken in het ruime bed.
We draaien ons nog een paar keer om, ontbijt om 8:30 is afgesproken.
Het ontbijt is in de living boven, er staat een mini buffet en Linda bedient de espresso machine
met verve.We onbijten met een stel van Vancouver Island, onze uiterst bestemming.
We wisselen wat wederwarigheden uit, leger en studeren in Nederland ? Dit schijnt hier de manier te zijn om een studie te kunnen volgen.Het gebrek aan mensen die met hun handen werken, de macht van de banken en verzekeringsmolochen en dat de maatschappij tegenwoordig op vrijwilligers moet draaien.
Gezellige tsjit tsjat dus.Onze tafelgenoten zijn overigens fanatieke lange afstandlopers, zo hebben ze ook al enkele trails in Engeland en Spanje voltooid.
Na het ontbijt inpakken, en wederom de snelweg op.Eerst over de brug die we al in de verte zagen liggen vanuit ons verblijf.
Aardig dingetje onderweg, we rijden langs een kanaal tussen Okanagan lake en lake Skaha.
Er liggen allemaal personen op autobanden, luchtbedden en opblaasbootjes in dat kanaal.
Schijnt het lokale vermaak te zijn, ze drijven langzaam maar zeker en ondertussen brand de zon op hun lijf.Het is hier warm, de buitentemperatuur komt tegen de 30 graad, we zijn wel erg blij met de airco in de auto.Onderweg nog een stop bij een supermarkt om de lunch in te slaan, deze gebruiken we bij het visitorcenter van Manning Park.
Uiteindelijk zijn we blij dat we hier geen 2 nachten geboekt hebben, de mogelijkheden die wij leuk vinden vallen hier tegen.Wel kunnen we nog wat bergweides bezoeken, een autotocht van 15 km, waarvan de laatste 7 onverhard.Het is weer mooi en stil daar. Het uitzicht over de besneeuwde toppen verveeld eigenlijk nooit.Onwaarschijnlijk om voor te stellen dat dit allemaal ooit onder een gletser lag.Het is overigens wel goed te zien tot hoe hoog die ijsmassa kwam, alles erboven is scherp van vorm, eronder afgerond.
Laatste stop vandaag is bij een enorme landslide.
Er is bij Hope een hele berghelling naar beneden gegleden in 1965. Er lag een meer, dat is nu
verdwenen onder een 50 meter dikke laag rock and dirt.Na tientallen jaren is de berghelling zelf nog steeds een groot litteken.
In Hope zitten we in een eenvoudig maar goed onderhouden motel.
Hope zelf is een relatief klein plaatsje, bekend vanwege zijn met een kettingzaag gecreeerde
beelden.In Hope komen we ook een ander typisch verschijnsel tegen, een U-brew.
Dit is een minibrouwerij, waar je op bestelling een bier kan laten maken.Het enige wat je er zelf aan moet doen is het toevoegen van gist.Dit heeft te maken met een maas in de wet hier. Als de eigenaar van de U-brew dit doet, is het namelijk een brouwerij, nu bewaard hij alleen iets wat iemand anders met gist besmet heeft en wat, toeval oh toeval, uiteindelijk een bier wordt.De man verzorgt overigens ook het bottelen voor je.Voor de rest het reeds ingesleten patroon, stadje bekijken, restaurant uitzoeken, hapje doen en de adminstratie voeren (fotos veilig stellen verhaaltje typen en onze rust nemen)
Hope Hopeless, nou in ieder geval niet hop-less